نخستین انیمیشن بلند ایرانی ساخته و این روز ها در فروردین 92 روی پرده های سینما در حال اکران می باشد پس از تماشای این فیلم بر این شدم تا مطلبی کوتاه در مورد تهران 1500 بنویسم.

تهران 1500 ساخته بهرام عظیمی داستان شهر، زندگی و مردمانی است که خیلی خیلی پیش رفته‌اند و انسان‌ها دیگر زمان مر گ خود را به دقیقه و ثانیه هم می‌دانند حال در این وضع و اوضاع پیرمردی بنام اکبر سیاه در اخرین روزهای زندگی اش به سر می‌برد و نوه‌اش برای جمع آوری مدارک هنری او جهت دفن کردن اکبر در قطعه هنرمندان از کره ماه به تهران آمده است که در میان راه با جوان راننده‌ای بنام جواد و خواننده ی زیر زمینی بنام پویا نجیب و یک ربات فروش کلاهبردار آشنا می شود که داستان های کوتاهی ما بین این شخصیت ها رقم می خورد.
تهران 1500 دارای نواقص و کمبود های بسیاری است که می توان به بهانه اولین کار بودن سرپوش خوب و قابل توجیهی بر هرچه در فیلم خواسته اند و کردند گذاشت، تهران 1500 به هیچ وجه دارای فیلم نامه نیست و یک بداهه یک و حداکثر دوخطی است؛ دختری که وارد داستان می‌شود پولدار است و پسری فقیر عاشقش شده اما در این میان دو آدم دروغ گو و کلاهبردار قصد ازدواج با دختر و تسخیر میراث او را دارند که او آخرین فرد از خانواده ای پولدار استو در این بین پسر فقیر برای ابراز عشق واقعی اش و نجات دختر از دام کلاهبردارن بدنبال جمع آوری مدارکی از آنهاست چیزی شبیه به فیلمفارسی های گذشته که پسر فقیر پایین شهری اش فردین بود.

همین توجیه تازه بودن را بگیریم و پیش برویم تا به نریشن های نوشته شده توسط پیمان قاسمخانی برسیم که هرچه دل تنگش خواسته بود نوشته بود و برای توجیه این نوشته ها می گفت که خب انیمیشن است و بس!

در تهران 1500 به عقیده من زحمت زیادی برای طراحی شخصیت ها نشده بود تهران که همه جایش به جز اکبر، عنایت، جواد، نازی، پویا نجیب و ربات فروش و خواهرش شخصیت ها و فضای انیمیشن هالیوودی روبات ها بود با حفظ رنگ و ظاهر، تبلیغات هم که به شدت موج می زد و البته که ضربه خاصی به فیلم نمی زد و و برای عوامل پشت صحنه اش لازم و ضروری بود.

کارگردان هم که برخی مسائل ایرانی و اسلامی را پاک فراموش کرده بود و رجوع به فیلم‌فارسی ها و رقص و ساز و آواز بابا کرم توسط ربات زن کرده بود و از کلمات زشت و نامناسب در تبلیغات فروش رباتها استفاده می کرد که بگذریم دوباره توجیه فیلمنامه نویسان و کارگردان این بود که انیمیشن است و حتی اگر از آن صحنه های خاص فیلم های خاص هم در این فیلم می دیدیم تعجبی نداشت  چون انیمیشن است و بار اولیست که در ایران ساخته می شود، حرفهایی که به هیچ وجه قابل قبول نیست تا ما به هوای انیمیشن سازی هر گونه تصویری و صحنه و رقص و سازو آواز و بوسه را دوباره به سینمای جمهوری اسلامی برگردانیم.

از حق نگذریم که کارهای گرافیکی و وساخته های معدود عظیمی هم زیبا و هم قابل مقایسه با کارهای خارجی بودند و گاهی هم شوخی های ظریف و به موقعی با برخی چهره ها و شخصیت های سینمایی اعم از علی معلم، مهدی سجاد پور، اصغر فرهادی و اسکارهایش و مهران مدیری و اقای اعلم الهدی و دیگران کرده بود که خوب و بجا برای تماشاچی بودند و یک جورهایی داستان فیلم را از سر و ته به هم گره می زدند.

در مورد شخصیت ها و شخصیت پردازی ها هم جای هیچ صحبتی نیست که به هیچ وجه شخصیتی ساخته نمی شود و جای انعطاف و رشد هم ندارند از بس که کوتاه و لحظه ای هستند و داستان سیر تکراری آتو بگیر ضایع کن دارد.

تهران 1500 همانگونه که ساده شروع می شود به سادگی هم به پایان می رسد و به قول خود فیلم همه چیز مشخص از ابتدا تا انتها و حتی اینکه نازی با جواد ازدواج خواهد کرد و ... خلاصه که تهران سال 1500 خیلی خسته کننده است و هیچ لذت و هیجانی ندارد!